nareszczcie

Z kilku godzinnym opóźnieniem udało nam się wyjechać i dojechać. Auto załadowane po dach, a nawet jeszcze bardziej, spisało się na medal.
Wczoraj, późno w nocy, udało nam się dojechać do Wisełki.

Pomimo początku lata, pogoda nas nie rozpieszcza. Wiatr na plaży urywa głowę, fale się pienią, ale to wcale nie przeszkadza zabawą w piasku, który jest najfajniejszy nad polskim morzem. Nie powiem, żeby mnie to za bardzo cieszyło, ale okazało się, że mozolne i długie pakowanie, zabranie czapek i rękawiczek, miało głęboki sens. Chociaż nie miałabym nic przeciwko, gdybym odwiozła tę garderobę w stanie nienaruszonym, znaczy nieużywanym.

"Miód i Malina" rozpoczęła też już sezon turystyczny, przygotowana na chłodniejsze dni, czeka na turystów wraz z kocykami do okrycia, gdyby chłodne dni, a tym bardziej wieczory, chciały przegonić turystów do kwater, których i tak nie ma tu zatrzęsienia, bo miejscowość, chociaż rybacka, leży jakieś 1,5 km od morza i można się tam dostać używając jedynie napędu nożnego. Znaczy się albo "z buta", albo na rowerze.

Właściwie to na tym polega urok tej miejscowości. Spokój i straganów umiarkowana ilość, brak hałaśliwych turystów.

A niezależnie od pogody, czy ilości turystów, od kilku lat przyjeżdżamy tutaj do wyjątkowego domu. Domu Świętej Rodziny, gdzie wszyscy czekają na nas i czujemy się tu bardzo wyjątkowo. Dlatego, że byliśmy tu bardzo oczekiwani.
I naprawdę wielu ludzi,  tych, którzy tu mieszkają oraz rzesza wolontariuszy robią wszystko, abyśmy tak wyjątkowo czuli się tu cały czas.

Przed nami kilkanaście dni odpoczynku, w który będą też wplecione rekolekcje. Dla całej rodziny. Nawet dla naszych Niesforków, które w grupach wiekowych będą miały swoje zajęcia i zabawy.

A gdy tu się znaleźliśmy, to Niesforki stwierdziły zgodnym chórem: nareszcie tu jesteśmy.