piątek, 23 października 2015

jazda z oponami

Średnią Niesforkę i Najmłodszego Niesforka szczęśliwie odebrała ze szkolnej świetlicy Marta. Zabrała na próbę scholi do domu parafialnego. Przy kolacji pytamy Najmłodszego, czy jako jedyny facet śpiewał dzisiaj na scholi. A on na to z powagą, że nie mógł śpiewać. ?????? Widząc te pytajniki w naszych oczach, odpowiedział, że pani mu kazała usiąść i NIE kazała śpiewać, więc nie mógł.
AHA!

Rozbawiona więc piszę do Marty smsa wdzięczności, bo uratowała nas logistycznie, co mi to właśnie Niesforek odpowiedział, a ona na to, że "jak biegał po całej sali, to mu w końcu kazałam usiąść i skończyć jeść jugurt, a później już tak siedział i patrzył na dziewczyny ;)"

No i czyż to nie rasowy Niesforek? ;P

*************

Wdzięczność moja dla Marty przeogromna - zaopiekowała się naszymi Młodszymi Niesforkami w sytuacji, gdy z Najstarszym Niesforkiem poszłam do lekarza (nasza lekarka akurat na urlopie, więc rozmowa utrudniona). Ponieważ Niesforek od wczoraj niewyraźnie wyglądał, ale z doświadczenia Matki Dzieciom i wielu wcześniejszych konsultacjach z lekarzem lub farmaceutą, z podawania pochopnie lekarstw zrezygnowałam. Dopiero, gdy temperatura ze stanu podgorączkowego podwyższyła się trochę, choć jeszcze nie tragicznie i po pojawieniu się kaszlu, postanowiłam zasięgnąć porady właśnie lekarza. Widząc, że młody słaby i że męczy się już, a nie walczy, podałam mu specyfik farmaceutyczny i poszliśmy. Niestety, lek jeszcze nie zdążył zadziałać, a w samej przychodni Niesforek odpadał z sił. Słaniał się, spać mu się chciało, pojawiły mu się nudności. Widząc dziecko w takim stanie, po badaniu, które właściwie nic nie wykazało, pani wypisała skierowanie do szpitala z podejrzeniem neuroinfekcji (zapalenia opon mózgowych). Nie dała się przekonać, że chłopak to teraz najchętniej by się zdrzemnął.


Dwie godziny oczekiwania na Izbie Przyjęć spowodowały poprawę stanu Niesforka. Odrzuciliśmy (na szczęście pojawił się przy nas MDM :) propozycje hospitalizacji i punkcji lędźwiowej w celu wykluczenia infekcji neurologicznej, co zostało odnotowane w stosownym miejscu. Ale odnotowane też zostało, że wszystko wskazuje na infekcję dróg oddechowych i zalecany jest odpoczynek, czego uczepiliśmy jak rzepy psiego ogona. Każda infekcja w końcu zwala z nóg. Zdobyłam kolejne doświadczenie Matki Dzieciom - nie zwlekaj z podaniem lekarstw dziecku - padnięte i zmęczone wygląda gorzej i zaburza to obraz.

Ale, nawet na karcie wypisu dodano, że gdyby było coś nie tak, to nie zwlekać z powrotem na Izbę. Oby nie. W końcu rodzice są najbardziej szczęśliwi, gdy dziecko spokojnie śpi. W nocy. W swoim łóżku.

Życzę wszystkim powrotu do zdrowia, a lekarzom na Izbach Przyjęć spokojnych dyżurów. Niech wszystkim się uda odpocząć.


środa, 21 października 2015

finał

Zanim wrócę do wiwisekcji, to zatrzymam się nad... nad czymś, co dla mnie aż trudne do wyobrażenia. Mogłabym tu przytoczyć, ku własnej reprymendzie, swój własny wpis na zaprzyjaźnionym blogu - Przystani, co właśnie i tak zdecydowałam się uczynić. A to wszystko dlatego, że jestem, mimo że wcześniej nie ujawnionym, miłośnikiem Konkursu Chopinowskiego - OMG - cóż za talenty, cóż za wykonanie koncertu finałowego! (Z tego co czytam w różnych komentarzach, to na szczęście nie słuchałam wstępnych przemówień ;) Oczy, a właściwie uszy, otworzyła mi xbw i Okruszyna, oczywiście. Choć nie do końca z tymi uszami, bo ja w telewizji zarejestrowałam przede wszystkim  wykonawcę - jego przeżywanie i jego/jej niezwykłą zręczność palców. Później do mnie dopiero dotarło, co słyszę. Tak to ma  kinestetyk - wzrokowiec. A mimo tego, że  kinestetyk i wzrokowiec, to zachwyciłam się muzyką. Chopinem.

O jakże to niesamowite, że takie talenty dzielą się z nami swoimi możliwościami. Jakże to niezwykłe.

A tymczasem, w naszym zaciszu domowym, cieszymy się z bycia razem. Jako rasowi kinestetycy, co muzykę lubią, ale jej nie słyszą, gdy nie czują, lub nie widzą ;) , tulimy się do siebie i cieszymy, że jesteśmy razem. To nasza kotwica, niezależnie od tego, co się dzieje.

czwartek, 15 października 2015

wiwisekcja cz 1

Aż trudno uwierzyć, że jeszcze ktoś tu czasem zagląda, bo przecież nic ciekawego się tu nie publikuje - już nawet nie tylko ciekawego, ale w ogóle! A jednak. Z zaskoczeniem wielkim odebrałam wiadomość, że nie tylko zagląda, ale nawet nagrodą obdarowuje :) Niezwykle miłe doświadczenie - bardzo za nie dziękuję. Dziękuję Małemu Psychopacie (a właściwie Małej Psychopatce) oraz imienniczce mojej Dorothei.

Wynalazłam kiedyś opis naszego wspólnego z Dorotheą imienia. Napisano tam, że Dorota  lubi, gdy jej znajomi uczestniczą w każdej jej walce i przeżywają każde zmaganie. Jedynie w sprawach niezwykłej wagi, poważnych przedsięwzięciach i życiowych planach trzyma się raczej na uboczu - wtajemniczeni są w nie jedynie najbliżsi przyjaciele, a niekiedy tylko rodzina. Albo nawet prawie nikt (jedynym, który jest w stanie udźwignąć wszystko, choć z wielkim trudem, jest Mój DrOgi Mąż).
No i gwoli ścisłości w istocie tak jest. W tym jednym określeniu zawarta jest odpowiedź na pierwsze pytanie zadane przez obie panie w zabawie z Niebieskim Orderem :) oraz przy okazji odpowiedź dla nielicznych już chyba czytaczy, dlaczego kurzem zarasta ten blog. Zbyt dużo ważnych, poważnych i trudnych rzeczy się dzieje, żeby je opisywać - nie jestem w stanie, nie mam siły, nie mam wolnych chwil, nie mam weny, nie mam możliwości.

W drugim pytaniu dziewczyny odwołują mnie kilkadziesiąt lat wstecz. Pytają o autorytety. Kto to był? Przyznaję - nie miałam żadnego konkretnego autorytetu spośród ludzi. Darzyłam wielkim szacunkiem ludzi wierzących, związanych z Kościołem, choć nigdy nikogo nie traktowałam jako kogoś nieomylnego. Ceniłam za to każdego, kto potrafił przyznać się do błędu, kto miał odwagę powiedzieć: myliłem się, nie miałem racji, przemyślałem sprawę jeszcze raz i teraz widzę to inaczej. I, zostało mi to do teraz, potrafię zaufać każdemu, kto pracuje nad sobą. Każdemu, kto wie, że świat się zmienia od siebie. A gdy spojrzę wstecz z tej perspektywy, to tych autorytetów było sporo - głównie świętych, głównie ludzi Kościoła, którzy przyznawali się sowich słabości i szczycili się tym, że w tej słabości objawia się Moc Boga - wtedy, gdy Jemu je oddają i pozwalają działać.

No i tym sposobem mamy załatwione kolejne dwa pytania :) a następne mogłoby mnie ponieść, bo lubię bujać w obłokach, chociaż ostatnio zbyt ciężka jestem, żeby te obłoki mogły mieć unieść i dlatego też  kolejne wyzwanie jest niezwykle trudne. Nie będę zatem gdybać, a jeżeli rzeczywiście spadło mi z nieba 10 tys. zł, to gdzie dokładnie - jak je zobaczę, to zacznę się zastanawiać ;)

Ponieważ w codzienności nie mogę się obyć bez solidnej dawki snu, którą sama sobie skutecznie ograniczam przez książki, blogi itp, dlatego też pójdę już spać, kończąc odpowiedź na kolejne, piąte już, pytanie.

Zakładam, że ciąg dalszy wiwisekcji nastąpi.
Jestem dobrej myśli, że nastąpi to wcześniej niż na emeryturze, jeśli w ogóle do niej dożyję, jeśli w ogóle coś takiego będzie jeszcze funkcjonowało - w co wątpię, bo jestem z pokolenia, które wszelkie zmiany ustrojowe przenosi na swoich plecach i nie zdziwi mnie chyba informacja, że sorry, dla was już nic nie zostało i nie mam komu o was dbać, przejmować się wami. Jednakże, biorąc pod uwagę dobro czytelników, oszczędzę Wam dalszych wywodów na temat emerytury i książek, bo chyba tragedii to nikt nie lubi czytać ;)

I tak przez przypadek, zahaczyłam o kolejne dwa pytania:)
Ale czas już powiedzieć: dobranoc!