o latrni i nurku

 Słońce i upał, a zaraz burza. Pogodna zmienną jest niczym kobieta :)

Plaża tętni życiem. Morsy, głównie dzieci w wieku do lat 12, z wody wyjść nie mogą. Na lodowatą kąpiel decydują się jedynie tatusiowie, którzy z radością zostają bohaterami dla swoich pociech. Mamusie raczej "pierze drą" pilnując dobytku, chociaż właściwie można by było sobie to podarować, bo tłum to raczej my sami robimy.
Nieopodal odbywają się eliminacje do kadry narodowej w grze w piłkę. Wszystko jedno jaką.

Wraz z Jacketową, pomimo że kocyki sobie rozłożyłyśmy, to stoimy rozglądając się to na prawo, to na lewo pilnując niezwykle ruchliwego narybku. Nawet nadałyśmy sobie przydomki - Latarnie!
I ledwo to stwierdziwszy widzę, że nasz Najmłodszy Niesforny Aniołek, któremu nie przeszkadza nawet mokra orteza w szaleństwach wodno-piaskowych, biegnie ile sił w nogach wzdłuż brzegu na zachód. Z trudem udaje mi się go dogonić i właściwie, gdy jestem już przy nim, Niesforek się przewraca, fala go zakrywa -  na szczęście szybko się podnosi.

Wracamy "do swoich", a Najmłodszy płacze na cały głos (a głos ma donośny i tubalny). Pewnie trochę ze strachu. Chcąc go pocieszyć, mówię do niego: "Aleś zanurkował!"
Jeszcze dwa oddechy trwał płacz i w główce Niesforka zatrybiło. Znowu nabrał prędkości i biegnie do Taty wołając z dumą: "Tatusiu, ja nurkowałem!"

I tak oto powstała legenda: "O latarni i nurku".


*****

Dzisiaj też świętujemy z Moim DrOgim Mężem nasz Jubileusz.