jaka to melodia?

Skończyła się Ewangelia, Ksiądz zaczyna mówić kazanie.  Raczej normalne, ale mówi o swoim niezwykłym talencie i śpiewaniu psalmu na swoją melodię, gdy organista przygrywa mu inną, a ja w tym czasie przybieram kolory wyjątkowo wyraziste, niczym szminka bell nr 19, która jako oficjalny kolor ust dla dziołch z zespołu ludowego uchodziła.

Bo jak się domyśliłam, wszak inteligentna jestem ;) była to jednak aluzja do osoby przed chwilą śpiewającej psalm i aklamację. Aklamację zaśpiewaną, niestety to za dużo powiedziane, bez wcześniejszego przygotowania, na melodię nam muzyka nie przeszkadza.

Gdyby nie wcześniejsze doświadczenia kantorki, zapewne zapadłaby się pod ziemię, a tak zaczęła się z tego, trochę bardziej niż w duchu, śmiać. Pomogło jej jednakże to, że była to Msza Św. wśród swoich i ku wielkiemu zaskoczeniu, gdy wracała na swoje miejsce do ławki, stwierdziła, że wszystkie oczy są skierowane na nią i każdy tym wzrokiem starał się ją pocieszyć, wyrazić swoje ubolewanie, a niektórzy nawet pewnymi gestami (kciuki w górę) chcieli przekazać wyrazy uznania (czyt. współczucia). Nie da się ukryć, że miała nadzieję, że wszyscy o tym szybko zapomną.

Jednakże na wstępie swojego kazania, Ksiądz przypomniał pewne zdarzenie ze swojego życia, które było troszkę podobne do tego, które kantorka chciała szybko wymazać z pamięci, że nie dość, że już na zawsze zostało wryte w jej pamięć, to jeszcze w pamięć wszystkich tam obecnych.

Zastanawiam się tylko, czy ktoś cokolwiek innego zapamiętał z homilii ;)))

I można by było nie wspominać tej historii, gdyby nie to, że tą psalmistką, która najpierw chciała szybko o tym zapomnieć, a w tej sytuacji wręcz chce zamieścić notkę w kronice rodzinnej, że zupełnie niechcący wprowadziła wiernych w klimat konkursu jaka to melodia, byłam ja.

Dzięki Fr Jay - każdy przecież lubi, gdy się o nim mówi dobrze, a nie źle, a Ty w końcu nic złego o mnie nie powiedziałeś ;)))