na rękach

Z zachwytem poznaję nasze dzieci i aż trudno uwierzyć, jaki potencjał nosimy w sobie. Dużo mi daje to, że poznałam pewne schematy oraz profile osobowości. Odkryłam to, iż zdecydowanie jestem wzrokowcem, ale już nasze dzieci niekoniecznie takie muszą być.

Brak tej wiedzy, wyprowadzał mnie kiedyś z równowagi, gdyż wydawało mi się, że nasz Najstarszy Niesforny Aniołek jest złośliwy i specjalnie się wierci, narzeka na źle zasznurowane buty, na źle zapiętą kurtkę, na łaskoczącą metkę przy bluzce. Doprowadzony przez niewygodę do furii, swoim wierceniem, narzekaniem doprowadzał innych do furii. W momencie, gdy przekonałam się, że jest on kinestetykiem pierwszej klasy, zrozumiałam go, nauczyłam się reagować na jego zachowanie i muszę być przygotowana na to, że gdy raz się sparzy w ognisku, to i tak za chwilę może sprawdzić, czy nadal tam parzy. Bo tak już ma. Wszystko musi sprawdzić sam, dotknąć, przełożyć.

Wskazówka i ostrzeżenie: nie chodzić z nim do muzeów (no może teraz już tak), gdzie eksponaty są w zasięgu ręki, a raczej tam, gdzie organizowane są spotkania z nauką i przygotowane są do samodzielnego wykonania jakieś bezpieczne eksperymenty.

Ten nasz kinestetyk uczy się też w oryginalny sposób. Niekoniecznie przy tym uszczęśliwiając nauczycieli, bo ciągle się wierci, a pisać nie znosi. Wymaga to zbyt dużego wysiłku w utrzymaniu własnego ciała w niekomfortowej dla niego pozycji. Nie lubi jej. A czyta też w dość zaskakujący sposób.

Wczoraj zdębiałam, gdy go zobaczyłam, jak czyta lekturę.  Przy świetle z odpowiedniej strony, w skupieniu, ale .... na rękach ;)