w pocie czoła

Otrząśnięci z wrażeń chorobowych oddajemy się obowiązkom.
Mój DrOgi Mąż pomimo kolejnych przeciwności, jak nie zdrowotnych, to przyziemnych (no bo jak nazwać kłopoty z zamkiem nie powiem gdzie, powodując przegrzanie organizmu, z powodu konieczności noszenia kurtki przez pół dnia), nadrabia stracony czas w robocie.
W międzyczasie w domu małe bitwy i szarpaniny oraz obrażalstwa domowe w  wydaniu Niesforków.  I pojąć tego nie mogę.

Uspakaja mnie MDM i zadaje pytanie, czy ja się nigdy nie kłóciłam z rodzeństwem?
Skłamałabym, gdybym odpowiedziała, że nie. Dochodziło wszak do kłótni i rękoczynów, więc czemu mnie to dziwi?

Ano dlatego, że moje oczekiwania są inne, jednakże efekt odmienny od planowanego, a przyczyna w tym, że mimo wszystko, za mało z nimi jestem. Za mało im opisuję rzeczywistość. Za mało uczę ich nazywać emocje i uczucia. Szarpią się z nimi i sami nie wiedzą, co się właściwie dzieje. Sama patrzę na to z boku i często też nie wiem, o co chodzi, a co dopiero oni.

Pocieszeniem jest to, że pomimo kilku sytuacji, które były trudne, udało się nazwać i nawet naprowadzić na takie skojarzenia i zwrócić uwagę, że można inaczej się wyrazić, że w końcowym efekcie dochodzi między nimi do porozumienia i nawet do współpracy.

Więc dzisiaj sukces. Ale nie powiem, że się nie zmęczyłam.