świetlica

Myśli własnych nie słyszę i przez moment się zastanawiam, czy w ogóle takowe mam ;)

Nie wiem już, które to dziecko płacze, które chce naleśnika, a jeszcze które grać. Właściwie nie wiem, ile jest tu dzieci, bo ciągle pod nogami się ktoś plącze a dziecięca integracja trwa na całego.

 Młyn i harmider panuje w ogólnodostępnej jadalni, która rano jest stołówką, a po południu dla tych, którym nie chce się zwiedzać, niestety, coraz bardziej mokrego, żeby nie powiedzieć zalanego Zakopanego, świetlicą.
A w naszym domu to jednak większość. I żeby nie było, że to tylko Zakopane jest skropione, więc dorośli od późnego popołudnia też się troszkę nakrapiają, przez co zdecydowanie łatwiej łamie się lody, bo przecież i tak odwilż ;)

W pewnym momencie nie wiedziałam, co to za zabawa, gdy dziecko, nie nasze, upomina tatusia swojego, aby raczył ciszej grać w piłkarzyki z wujkiem :)
Dzieci uczą dorosłych, jak robić biznes i wykorzystują narzędzia interdyscyplinarne. Pieniądze, pionki, kostki, kartki z tekstem do przeczytania (w ten sposób przecież nie można zarzucić, że się niczego nie czytało ;) I niezawodny jest w tym Monopol - nie mylić z monopolowym. Czyżby?

Na piętrze zaś druga dziewczynka mówi do siostry: "ej tam, mówisz jak matka!"

Nie wiem, komu bardziej potrzebne te ferie. Rodzicom, którzy nie chcą zapomnieć, jak to jest dzieckiem być, czy dzieciom, które dostosowane są do każdych realiów i właściwie chętnie pozwalają dorosłym za sobą nadążyć.

Tylko internet tu słaby :(