się chwalę

Pogoda w nocy nas nie rozpieszczała. Wsłuchując się w szum spływającej wody z dachu wyobrażałam sobie, jak wyglądają tutejsze okolice w porze deszczowej. W myślach już pakowałam nasze rzeczy i zastanawiałam się, jak powiedzieć gospodarzom, że wracamy.

Jakież było moje zaskoczenie rano, gdy wyglądając przez okno, w pełnym słońcu, ujrzałam naszą oślą łączkę pełną śniegu.

Śnieg na stoku może trochę wolny, w słońcu przytopiony, wiaterkiem zimnym zmrożony. Właściwie lodowiec!
Żyć - nie umierać, nigdzie nie wyjeżdżamy!

Twarz do słońca wystawiam i z Giewontem, który w pełnej okazałości nas pilnuje, pozdrawiamy się wzajemnie ;)

Spoglądam na Nosala i trochę zazdroszczę narciarzom, którzy tam szusują. Dopiero przy obiedzie dowiaduję się, że Najstarszy Niesforny Aniołek, znudzony naszą oślą łączką, wraz z Tatą tam dzisiaj pojechali i technikę narciarskich zjazdów ćwiczyli.

Ale za to stok tuż przy domu do naszych Młodszych Niesforków należy.

Zobaczcie sami.
Dumnam jak paw!