a czas ucieka

Serce mi zawsze mocniej bije, gdy mam możliwość odwiedzenia, choćby na chwilę, Wrocławia.

Tak bardzo chciałam tam dzisiaj być i załatwić to, co trzeba było załatwić oraz załatwić to, co chciałam załatwić, że denerwującą wydawała mi się troska Mojego Męża o to, czy na pewno muszę tam jechać, skoro nie tak dawno, po prostu, źle się czułam.

Ale przecież nie od dziś wiadomo, że jak motywacja słuszna jest, to i mobilizacja również ;)

Załatwiwszy wszystkie potrzebne sprawy udałam się na chwilę do pewnego centrum handlowego, gdzie przy samym wejściu zaskoczył mnie mała budka. Punk wymiany książek "Przynieś swoją, weź moją". 

Niestety, nie miałam żadnej swojej przy sobie, bo chętnie bym ją wymieniła na jedna z tych, która tam była. Tym bardziej, że wymowna była nad wyraz, gdyż już z okładki uśmiechał się do mnie Tata Mojej Przyjaciółki. A książka była z jego poezją.
Wiedząc o tym, że we Wrocławiu będę w godzinach pracy normalnych ludzi, nie uprzedzałam QŃQMa, że będę, ale od razu zadzwoniłam z dużym wyrzutem sumienia, że tak mało czasu mam na to piwo z nią właśnie.

Cieszę się jednak niezwykle z krótkiego spotkania z Rodzicami i z Osobą, która okazało się, że bardzo mnie rozumie ;)


I cała ta podróż do Wrocławia odbyła się też po to, abym sobie mogła pojeździć po mieście komunikacją miejską.
Pominę w szczegółach to, jak szukałam właściwego peronu na przystanku tramwajowym i o tym, jak mi autobusy odjeżdżały, a ja już myślałam, że będę musiała na Dworzec biec, bo nie wiem, w kótrym miejscu wsiąść do autobusu;) Tak to jest, gdy od kilku lat, ten wielki przystanek na środku Placu Grunwaldzkiego, objeżdża się tylko autem dookoła.

Po dużym wysiłku udało się jednak, a wsiadając do autobusu wydawało mi się, że czas się zatrzymał.

A w środku pełno studentów ze słuchawkami w uszach, notatkami na kolanach, w małych grupkach rozmowy, śmiech. Radosne twarze młodych, ambitnych ludzi. Jak wyprowadzałam się z Wrocławia, to byłam prawie w ich wieku, trochę po studiach.  Poczułam się przez chwilę, jakby to było wczoraj. I taki błogi nastrój trwał, lecz jedna ze studentek stanęła koło mnie i złapała się tego samego uchwytu co ja, i ..... po rękach zobaczyłam różnicę wieku. Myślę, że 15 lat.

Jakby wczoraj, a już tyle lat ;)