Pendolino

Wczorajszy upał nie sprzyjał podróżom PKP, mimo iż nastawienie było bardzo pozytywne.  Za bilety dla dwóch dorosłych osób i dziecka zapłaciliśmy tyle, że spodziewaliśmy się podróży nowym i nowoczesnym pociągiem Pendoino, ale tego mogliśmy jedynie oglądać na peronie na dworcu we Wrocławiu.


źródło

Okazało się jednak, że opłaciliśmy stu kilometrową podróż składem muzealnym, prosto ze skansenu PKP w Polsce, za to z czterema zespołami kontrolującymi. Nigdy i nigdzie mi tak często biletów nie sprawdzali. Łatwo jest bowiem zlikwidować połączenia, ale nie jest łatwo zwolnić ludzi, którzy zatrudnieni i tak będą dalej generować olbrzymie koszty.  A skoro tylu ludzi pracuje w jednym pociągu, to na te wynagrodzenia trzeba zapłacić.
Skład był na tyle duży, albo desperatów, którzy gotowi byli zapłacić za podróż tak duże pieniądze było tak mało, że pomieścił wszystkich chętnych pasażerów i dla wszystkich były również miejsca siedzące na stałe. Ale gdy już ktoś usiadł, to później z trudem się odklejał ze swojego miejsca, a  pociąg jakby ucieszony, że jeszcze ktoś chce nim jeszcze podróżować, nie chciał śmiałka wypuścić ze swoich "łap" ;)

Całe szczęście, że był to bilet typu "one way ticket", bo pod dworcem czekał na nas nasz samochód, który dwa dni wcześniej, późną nocą, nieoczekiwanie wyjechał do Wrocławia, wioząc Opaloną wraz z dzieciakami, na przekór Opalowozowi, któremu pobyt w naszych okolicach bardziej się spodobał i zaniemógł. I odpoczywa właśnie w sanatorium samochodowym, czekając na właściwą diagnozę i remont.


Nastąpiła więc wczoraj zmiana turnusów na wakacjach u Dziadków. Młodsze z ochotą wracały do domu, a starszy jednak z oporem został, gdyż stęsknił się za rodzeństwem i żal mu troszkę było, że z nim nie zostaną.

A my, prędkością światła, ale taką dozwoloną na autostradach, w temperaturze przyjaznej człowiekowi, wróciliśmy do domu.

Ale spadających gwiazd nie było widać :(