widziałam nogę, można spać

Niestety zdążyła.

Zdążyła na autobus i odjechała.
Nie wspominając tych szalonych dwóch, które po prostu wsiadły do samochodu i odjechały.

Pozostało uczucie podobne do tego, gdy kończył się jakiś obóz czy kolonia, na których poznało się naprawdę wspaniałych ludzi i nawiązywało się przyjaźnie. Chociaż nie było tego momentu nieznajomości podczas pierwszego spotkania. Bo mimo że z eNNką widziałam się po raz pierwszy w życiu, to czułam się tak, jakbyśmy się znały właśnie już od dawna i niejedną ważną rozmowę przeprowadziły.

Ilekroć wspomnę sentencje Margo: Widziałam nogę, można spać. I: Nie widać nogi, trzeba wstawać - będę boki zrywać ze śmiechu. Ale to Emka miała okazję spędzić jeszcze więcej czasu z Margo i to nawet w jednym łóżku ;P, a przez to nie mogła przestać się śmiać przez pół nocy :)

I żal mi też bardzo, że Najstarszy Niesforny Aniołek tak długo nie mógł powrócić do formy, tak długo nie było przełomu w chorobie, że Okruszyna nie zdecydowała się do nas dojechać, gdyż wizja chorych dzieciaków zarażonych przez Niesforka, który na pewno by nie odpuścił zabawy i chichotów ze Skakanką i Grzybkiem, troszkę ją przyhamowała. Może więc następnym razem.

Bezcenne są chwile, gdy widzi się reakcje rozmówcy od razu, gdy słychać śmiech, gdy przeżywa się razem te same chwile. Gdy można napić się wspólnie prawdziwej porannej kawy (i nie tylko), zjeść śniadanie, obiad i kolację (nie wspominając o nieustających podwieczorkach ;P), a nawet wspólnie się modlić :)

Jakże się cieszę, że za tymi wszystkimi blogowymi nickami kryje się tak wiele wspaniałych osób. Tyle ciekawych historii do poznania i odkrycia.

Cieszę się, że jesteście, Drodzy Czytelnicy! Wszyscy! Wy, których znam od lat. Wy, których niedawno poznałam, dzięki blogowej przygodzie. Wy, których jeszcze nie poznałam, ale mam nadzieję, że niedługo to nastąpi i Wy, którzy tu jesteście i w skrytości  mi towarzyszycie.