druga klasa

Wczorajszego dnia wizytowałam dwie placówki, do których uczęszczają nasze bliźniaki z pięcioletnią różnicą wieku. Ten Najmłodszy ma niezwykłe szczęście, gdyż jego wychowawczyni jest nauczycielką z niezwykłą charyzmą i niesamowitym podejściem do każdego dzieciaka.
Zachwycona i podbudowana tym, jak dzieci dobrze się czują w przedszkolu, jak wspaniale współpracują z nauczycielem i z sobą nawzajem nawet w obecności rodziców (bo to były zajęcia otwarte), poszłam z marszu odszukać panią od języka, niestety obcego, która to za pośrednictwem zeszytu wezwała sobie mnie do szkoły, aby poinformować mnie, że nasz Najstarszy Niesforny Aniołek nie nauczył się ostatnio piosenki i innych (czego to nie wiem, bo nie napisała i nie doinformowała mnie).

Czuję, że jeszcze nie raz mnie tu wezwie, bo problem nie jest w tym, że on się nie nauczył, ale w tym, że Niesforek nieodpowiednio siedzi, że się rozgląda, że gdy się odwróci do kolegi, to od razu się chichra i w ogóle nie zachowuje się w sposób odbiegający od normy. Pani normy.

Niepewna tego, czy mi wypada, ale zdecydowałam się troszkę otworzyć przed panią i przestawiłam jej Najstarszego jako kinestetyka, czym była raczej zaskoczona, bo nie wiedziała  W posumowaniu rozmowy stwierdziła, że chyba nie jest łatwo i nie bardzo widziałam czy to było pytanie, że mi nie jest łatwo, czy też jej.
Cóż, odkąd wiem, że jestem kinestetykiem i wzrokowcem, a Najstarszy kinestetykiem i słuchowcem, to wcale nie jest najgorzej, ale niekoniecznie będzie z tym dobrze Niesforkowi. Zwłaszcza, że pani przejawia cechy typowego wzrokowca i drażnić ją będzie "wygodna" postawa siedząca dziecka, a wręcz do rozpaczy  będzie ją doprowadzał niestarannie prowadzony zeszyt przez ucznia, który pisanie traktuje jak zło koniczne.

A to dopiero druga klasa.