fair play

Tak jak Najstrarszy Niesforny Aniołek zapragnął wziąć udział w biegu ulicznym, tak ja od razu dokonałam stosownej rejestracji, a Mój DrOgi Mąż właściwej weryfikacji skoro świt dziś rano. Pomimo przenikliwego zimna udaliśmy się całym stadem kibicować i podziwiać tych, którym zimno, wiatr i deszcz nie przeszkadza, aby w biegu wziąć udział i jeszcze się z tego cieszyć.

Nauczona doświadczeniem, cały dzień czekałam na wrażenia naszego Niesforka z tego dzisiejszego biegu.

Właściwie już wczoraj zaczęło się przeżywanie tego biegu. Ponieważ "trenował" i przygotowywał się do wyścigu zaledwie dwa dni, i ponieważ wiedział, że gdy dobrze się nie rozgrzeje, to jednak go kolka łapie i musi przez chwilę iść, to już wczoraj chciał rezygnować z niego, bo przecież i tak nie wygra. Dość długo musiałam mu tłumaczyć, że nie musi nic wygrywać,  że ważne jest, że w ogóle zgłosił się na te zawody i to wystarczy. Liczy się jego uczestnictwo w ważnym wydarzeniu w regionie. Uspokoił się na tyle, że stwierdził iż właściwie zadowolony będzie z trzeciego miejsca.

Oczywiście nie zajął żadnego z miejsc na podium, ale był na mecie w drugiej dziesiątce na około 100 startujących chłopców.
Byłam z niego dumna, wręcz łzy stanęły mi w oczach. On też się cieszył, widząc ilu chłopców biegło.

W między czasie usłyszałam od jednej mamy, że jedną z dziewczynek mocno na starcie stratowali i wręcz doszło do małej masakry. Mama opowiada, że zachęcała tę dziewczynkę, ale nie córkę, do wzięcia udziału w biegu, no i dziecko pewnie będzie miało traumę. A to, że rodzice na starcie, dziewczynkom, które stały w drugiej, trzeciej linii mówili, żeby się pchały i nie bały się łokci używać, aby się przebić, wprawiło znajomą w osłupienie. Mnie zresztą też.

Wieczorem natomiast Najstarszy mówił, że mimo, że był odpowiednio wcześniej na starcie i zajął sobie miejsce w pierwszym rzędzie, to tuż przed samym startem jeden chłopiec wepchnął się przed niego. A chłopcy za nim pchali go i przepychali się bardzo.
Zapytany przeze mnie, jak sobie z tym poradził, czy też się pchał, odpowiedział, że musiał się nawet zatrzymać, ale pobiegł do boku i przy krawężniku wyprzedzał innych.

W tym momencie duma mnie rozparła, o czym go zapewniłam, bo przecież to jest właśnie gra fair play.
Ale głos mu drżał.