wredota

W czasie piątkowej wizyty kontrolnej lekarz był niezwykle uradowany, że postawił prawidłową diagnozę i ustawił właściwe i skuteczne leczenie, którego końca właściwie jednak nie widać, bo jest wieloetapowe i mające trwać kilka miesięcy. A ja, zamiast się cieszyć ze znaczącej poprawy, w popłoch wpadam, bo zapowiada się łykanie tabletek przez kilka najbliższych miesięcy. Sam antybiotyk to przecież doraźnie działa, a tu trzeba pomóc organizmowi nabrać nowych sił i odporności poprzez szczepienie. Ci, co mnie znają, wiedzą, że tabletki to ja innym chętnie dam, ale sama? Pamiętać żeby je łykać? Ło ludzie, co to mnie spotyka na stare lata!;)

Chociaż nie należę do domatorów, wolę przecież sobie gdzieś pojechać, coś załatwić, najchętniej kogoś odwiedzić, to z ostatniego tygodnia "leniuchowania" w domu zadowolona jestem. Ale odkąd mi już lepiej, to włączają mi się szwendacze i lista spraw do załatwienia poza domem jest już coraz dłuższa. Lecz, ku mojej rozpaczy, zapowiada się kolejny tydzień pod jednym dachem, gdyż od wczoraj do grona tych najchorszych dołączył nasz Średni Niesforny Aniołek :(

Niektórzy zwracają nam uwagę, że chyba coś za dużo chorujemy, ale to chyba nie do końca tak. Choroba, owszem, obecna wciąż w domu, jak osierocona kuzynka, czuje się u nas dobrze i nie chce nas opuścić, a my, ludzie dobrego serca, nie umiemy jej się pozbyć. Ale przecież tylko podszywa się za krewną i należy użyć wszelkich sposobów eksmisji.

Więc do dzieła, a Wam dam dobrą radę: jeśli przyjdzie taka i będzie prosiła, biadoliła, płakała i na litość brała - nie wierzcie jej, tylko od razu drogę do drzwi wskażcie i się nią w ogóle nie przejmujcie. Udaje tylko, wredota.