łowca

Mój DrOgi Mąż należy do wprawnych łowców. Znany jest z tego, że łapie muchy w locie. A że jego postura nie przeszkadza mu mieć coś z św. Franciszka, to przy tym jest bardzo łagodny dla złowionych w locie stworzeń latających (z wyjątkiem komarów, os, szerszeni, gzów ;) Więc jak już zaczyna tracić cierpliwość, bo ma dość łaskotek, to łapie taką muchę w locie i wypuszcza ją na dwór.

Ponieważ bacznie obserwuję ten rytuał łowiecki już od kilkunastu lat, wczoraj postanowiłam również spróbować. Siedziałam przy komputerze, a pewna mucha tak była zaciekawiona tym, co na ekranie, że cały czas mi zasłaniała widok. Postanowiłam się na nią zaczaić. I ku memu zaskoczeniu - złapałam!!! Aż nie mogłam uwierzyć, że mi się udało. Moja radość z samego faktu złapania muchy była tak wielka, że musiałam koniecznie się nią podzielić z Moim DrOgim Mężem, który też tę radość przekazał dalej, gdyż zajęty był właśnie ważną rozmową telefoniczną (na szczęście nie służbową :) Zażartował sobie jednak w komentarzu do osoby na drugim końcu kabla telefonicznego (zaraz, komórki przecież nie mają kabla - nieważne, nie będę teraz tego roztrząsać ;), że złapałam i z wrażenia od razu wypuściłam.

No i to trochę uraziło moją ambicję, i ku swej obronie tłumaczę: Przecież zrobiłam wszystko tak jak Ty: zaczaiłam się, złapałam i wypuściłam. Co z tego, że trochę za szybko. Łaskotało przecież nieziemsko! Poza tym chyba nie chciałbyś, aby uczeń przerósł mistrza już za pierwszym razem, nie? ;P