garniturkowa afera

Już miałam wizję, że Najstarszy Niesforny Aniołek tuż przed sprawdzianem kompetencji trzecioklasisty pobiegnie do szatni i przebierze się w strój do w-fu.

Mimo że obudził się pozytywnie nastawiony do życia i wypełniania obowiązków, nawet w stroju galowym, z każdym nowym elementem garderoby nakładanym na siebie, mina mu rzedła, cały się napinał i spinał, aż w końcu wybuchnął, że on nie znosi strojów galowych, że wszystko mu przeszkadza, że tu za sztywne, tam za mocno ściągnięte, niewygodnie etc.

Od razu przypomniały mi się pierwsze awantury z powodu źle zapiętych butów (a to za lekko, a to za mocno), gryzącej metki z tyłu koszulki, zbyt sztywnych spodni dżinsowych. Wtedy nie wiedziałam, o co chodzi, w czym jest problem. Słyszałam tylko krytykę, głównie osób z zewnątrz, że dziecko nie powinno się tak zachowywać!
Teraz już wiem, że może. Zwłaszcza wtedy, gdy jest kinestetykiem. Sztuką jednak jest nauczyć go opanowania, zwłaszcza wtedy, gdy samemu aż tak silnych cech charakterystycznych dla kinestetyków się samemu nie przejawia.

Przyznaję, trudno jest być kinestetykiem, a w chwili egzaminu, gdy wypada być odświętnie ubranym i nie można na niczym się skupić, bo to eleganckie ubranie tak bardzo przeszkadza, to już zupełnie.

Na szczęście wizja nie była prorocza. Niesforek przetrwał kryzys, opanował się. W krótkie spodenki od w-fu się nie przebrał - być może pomogła mu w tym dzisiejsza aura. Dobrze, że było zimno i pół dnia padało ;P

I całe szczęście, że przy tej porannej garniturkowej aferze udało mu się z domu na tyle wcześnie wyjść, że zdążył wrócić po piórnik, którego zapomniał zapakować, a był jedynym ważnym i obowiązkowym przedmiotem, który miał ze sobą przynieść.
Oj będzie się jeszcze działo. Tak czuję :)