zaskoczenie

Już myślałam, że się lepiej czuję. Można powiedzieć, że nawet przez chwilę się lepiej czułam.
A wszystko dzięki Mojemu DrOgiemu Mężowi, który widząc mnie w stanie pożalsięBoże, i wiedząc, że stan naszego pokładu przyprawia mnie o dodatkowy ból głowy i gorączkę, pomógł mi doprowadzić pobojowisko powakacyjne (bo nie ukrywajmy, wakacje już odeszły, nie ma co się łudzić ;(), do stanu jako takiego.
Włączanie Niesforków do zadań, jak zwykle, było wielką lekcją o naszych dzieciach ;) i o nas samych. Cóż, cierpliwość - tak zacną cechę, posiada tylko jedna osoba w naszej rodzinie. Jest nią obdarzona Średnia Niesforka, która powolutku chowała i segregowała zabawki swoje i braci, którzy w tym czasie, udając, że sprzątają wymyślali coraz to nowsze zabawy. Nie tak, że zostawiali ją samą, ale przy okazji wrzucenia jednego żołnierzyka do pudełka, zrobili małą musztrę całej kompani, a przy wrzucaniu drugiego, rozegrali bitwę. Chowając samochodziki zrobili przy okazji wyścigi, a skoro już wyścigi, to przy okazji złożyli kilka samolotów z papieru i wykonali kilka ważnych lotów. A Niesforka układała, poprawiała, klocki rozkładała, żeby w pudełku lepiej się zmieściły i broniła zabawek braci, które miały być wyrzucone, jeśli nie znajdą swojego miejsca.
A chłopaki? Przejęci przez trzy sekundy. Zmobilizowani przez dwie następne. Chęci co prawda mają duże, ale realizacja zadań marna. Skąd ja to znam?
I cóż za cudowne dziecko z tej Średniej Niesforki!

No i lepiej się poczułam, bo ład zapanował, niedziela sielankowo mija. Nawiedzili nas Opaleni, i pochwalili się nowym wozem, który mi coś przypomina :) Jak zwykle szkoda mi się zrobiło, że tak daleko od Wroclove mieszkamy :(

Jednakże czar prysł!
Pakując tornister, Najstarszy Niesforny Aniołek zauważył, ze pani, która do tej pory na weekendy nigdy nic nie zadawała, tym razem zmieniła zdanie.
A kilka razy się dopytywałam, czy ma coś zadane. Przez dwa lata tak się przyzwyczaił, że aż mu  trudno było uwierzyć, że jednak coś jest.
Przecież nigdy nie zadawała!
Jak mogła?!