fikcja

Mam nadzieję, że nikt już nie pamięta tego, że pisałam iż nie mogę się doczekać, kiedy się skończą wakacje i dzieci pójdą do szkoły i przedszkola. Tak naprawdę, to uznajmy, że tamto zdanie było fikcją literacką, bujdą, kłamstewkiem, głupim gadaniem. Wymażcie je ze swojej pamięci. Mówię Wam, coś się Wam przyśniło.

Wystarczyły trzy poranki, żeby dzieci opuścił noworoczny (znaczy nowego roku szkolnego)  entuzjazm.

Mnie też już sił brakuje. Najpierw przecież muszę stoczyć bój ze sobą, aby w ogóle którąś powiekę podnieść, nie mówiąc o zrzuceniu z siebie ciepłej kołderki. Po dwóch latach szkolnego obowiązku, doświadczenie mówi mi: nie wygłupiaj się, wstawaj, otrząśnij, ogarnij, uśmiechnij i to jak najszybciej, bo bój to cię dopiero czeka. Z Niesforkami.

Doświadczenie rzeczywiście miało rację. Niedospane Niesforki, każde po kolei, budzą się w humorku OMG! Najgorsze jest to, że Młodsze szybko uczą się od Najstarszego. Szkoda tylko, że właśnie tego.
Zastanawiam się, czy kiedyś z tego wyrośnie. No i przede wszystkim, po kim on to ma ;P

Trudno jest opisać to, co dzieję na godzinę przed wyjściem do szkoły.
Najlepiej to określa jedno słowo: chaos! Nawet, gdy się wieczorem przygotujemy do poranka. Bo problem może się pojawić w... skarpetce, w której właśnie się zrobiła dziura!

Pamiętając, że w zeszłym roku nie pomagał ostry ton, przyspieszanie, podniesiony głos, w tym roku zmieniam taktykę. Nie wiem tylko, na jak długo mi wystarczy sił. Bo łagodny głos jest dla każdego przyjemniejszy, ale w środku cała buzuję, gdy efektu nie widzę.

To jest efekt mojego wychowania na efekt. Zakorzeniony od dawna, a wyplenić łatwo się nie da.

Więc kiedy już wychodzą z domu, jestem ledwo żywa.
Gdyby Niesforki widziały mnie w takiej chwili, to zwątpiły by, kim jest ta pani, która padła bez sił na kanapę ;)

Podsumowując: byle do wakacji!!!
I to już nie jest fikcja, bujda, kłamstwo, głupie gadanie.
To moje marzenie :)