"dzieci nam się starzeją"

Ze zdziwieniem patrzę na statystyki i stwierdzam, że czasami jeszcze ktoś tu zagląda. Przyznać muszę, że sama też zaglądam i dziwię się, że nic u mnie nie słychać.

To już chyba tak jest, że wypadłszy z rytmu ciężko do niego powrócić.
Doświadczam tego od kilku miesięcy na blogu. Nie mogę zatrybić.

Poziom stresu w rodzinie zdecydowanie się podniósł. Zawsze był wysoki i taki pewnie pozostanie. Otaczająca rzeczywistość nie przestaje mnie zadziwiać i nie mogę się nadziwić, że jeszcze przy tym wszystkim jakoś funkcjonujemy.
W tym roku z radością witam nowy rok szkolny z nadzieją na jakąś stabilizację, dzięki której będę mogła jakoś odreagować gonitwę i zmieniającą się sytuację w reakcjach i relacjach służbowych. Radością napełnia mnie nasza Średnia Niesforka, która rozpoczęła właśnie naukę w pierwszej klasie. Jest przeszczęśliwa z tego powodu, a ja dzięki temu spokojna. Dumna jestem patrząc na coraz bardziej samodzielnego Najstarszego Niesforka, który rozpoczął poważną naukę w czwartej klasie. Zaczynam się zastanawiać, kiedy tak urósł, i dlaczego tak szybko się zmienia. Tak bardzo bym nie chciała popełnić zbyt wielu błędów (bo że będą to wiem). Oby mi nigdy nie zabrakło mądrości i wyczucia. Z pewną nostalgią przyglądam się Najmłodszemu Niesforkowi, bo chociaż on jeszcze jest przedszkolakiem, to zdaję sobie sprawę, że za chwile już nim przestanie być, zacznie chodzić do szkoły i skończą się i jego beztroskie lata dzieciństwa.

Gdy dorastałam, śmiałam się z powiedzenia mojego Taty: "Dzieci nam się starzeją!" Stwierdzam, że miał rację, bo przecież nie my ;)
Dodam jeszcze tylko, że Tato nie przestał tak mówić, ale przecież rodzice to niekoniecznie mają rację, nie?