z życia wzięte

Mimo że wszedł do pracowni pozytywnie nastawiony, obrócił się na pięcie i wybiegł.

Wcale mu się nie dziwię.
Też mi się zrobiło przykro, nawet bardzo przykro, gdy usłyszałam to, co usłyszałam.

Kilka tygodni temu Młodsze Niesforki poszły do pracowni malarskiej i tam rozpoczęły przygodę z malarstwem. Malują farbami olejnymi, na sztalugach, płótnie, różnymi pędzlami, sami mieszają kolory. Cały tydzień czekają na te zajęcia.
Początkowo pani prowadząca te warsztaty była niechętna, aby je przyjąć, bo takie małe, lepiej żeby ten starszy został, a nie te młodsze itd. Na próbę Młodsze zostały, a Starszy nie. I panią bardzo zaskoczyły. Bo pracują w skupieniu, czysto!, są chętne i przejęte.
Na następne zajęcia przyszedł też Najstarszy Niesforny Aniołek. Został, ale okazało się, że zamówione dla nas płótna nie dotarły jeszcze i Najstarszy tak naprawdę nie miał swojego zajęcia. Kręcił się, pomagał Młodszym, ale też się nudził. W pewnym momencie doszło do jakiegoś spięcia z rodzeństwem, Najstarszy zaczął się kręcić po korytarzach w piwnicy (trochę je zna, ale pani o tym nie wiedziała). Doszło w pewnym momencie do tego, że Najstarszy uciekł z pracowni i czekał na mnie na dworze.
Pani oczywiście poskarżyła się, Najstarszy, okazało się, że jest wkurzony na całą tę sytuację. Ogólnie porażka. Ustaliliśmy, że rzeczywiście było to zupełne nieporozumienie zostawianie go tam, kiedy nie miał swojej własnej pracy, a że przeszkadzał z nudów to też inna sprawa.

Od tego momenty minęły już dwa tygodnie i wczoraj Najstarszy Niesforny Aniołek nastawiony już bardzo pozytywnie do warsztatów, nawet z przekonaniem, że wypadałoby panią przeprosić, poszedł odprowadzić ze mną Młodsze Niesforki do pracowni.

Pani zadała pytanie:
"Czy Najstarszy Niesforek też zostaje?" (użyła przy tym zdrobnienia jego imienia).
Niesforek uśmiechnął się nieśmiało, miał bowiem ochotę na swoją samodzielną pracę i już cichutko pod nosem, trochę niepewnie odpowiedział, jakby czekając na dalsze pewne ze strony pani zaproszenie: "no nie wiem", gdy pani na to tonem stanowczym i ostrym odparła: "Ale ja nie chcę!"

W tym momencie, mimo że wszedł do pracowni pozytywnie nastawiony, obrócił się na pięcie i wybiegł.

Pani jeszcze dodała, że gdyby miał zostać i nie pracować samodzielnie, to ona wtedy nie chce żeby zostawał. Może zostać, ale ma pracować! (Tak jakby to była jego wina, że ostatnio nie miał na czym.) Cokolwiek by tam jeszcze powiedziała i nie wiem jak by przekonywała, na pewno nie zostawiłabym tu Niesforka.

Znalazłam go przy aucie. Roztrzęsionego, poturbowanego, pełnego agresji.

Powiedziałam mu tylko, że widzę, że zrobiło mu się bardzo przykro i że jest mu źle. Zapewniłam, że nie musi i nie będę go nigdy namawiała do zajęć z tą panią. I że go bardzo kocham.
Przez chwilę się wahał, ale przytulił się i mu trochę odpuściło. Cieszę się, choć widzę, że dorastając, już nie jest tak chętny do opanowywania emocji przez przytulenie. Choć to zawsze tak dobrze działało.
Bogu dziękuję, że tym razem też.