szlachetny złom

Można by pomyśleć, że po ostatniej rocznicy blogowej do tej pory dojść do siebie nie mogę ;P

Coś w tym jest, bo wrażeń ostatnich dni było sporo, a dni spędzone poza domem minęły zdecydowanie za szybko.

Dzięki poradom udzielnym mi przez farmaceutę, gdyż lekarza w pobliżu nie było, w sprawie nadchodzącego z wielką mocą kataru i okropnego bólu głowy tuż przed balem (i to nie byle jakim balem, bo  Balem "Złomów wawrzynowych" na rzecz Duszpasterstwa Akademickiego "Wawrzyny", do których z roku na rok coraz bardziej się kwalifikujemy), mogliśmy się tam znaleźć.
Więc doprowadzona do stanu "mam się nieźle" dzięki specyfikom poleconym przez farmaceutę, świecąc nimi jak neonówka, zostałam też jakoś tak naturalnie wytypowana do roli małżeńskiego szofera (tu węszę podstęp farmaceuty i Mojego DrOgiego Męża ;). A żałować było czego, gdyż na balu, na którym co roku licytowane są przeróżne fanty, nasz stolik jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności już drugi rok z rzędu wylicytował butelkę wina. A ja w życiu nie piłam tak drogiego wina! No i tym razem też się nie napiłam :(

Poza winem, pozostałe licytacje: albumu z Orzechowymi przepisami, kopii witrażu z wawrzynowej kaplicy, unikatowego kalendarza, przysparzały emocji u wszystkich i powodowały szybsze bicie serca u niektórych.

Boju, który z kamienną twarzą licytował Orzechowy album, niczym brzuchomówca uzgadniał z żoną, że choćby nie wiem co, album wylicytują i niech żona uważa na sukienkę, bo ta ma jej posłużyć przez kolejne trzy lata :) A po wręczeniu przedmiotu aukcji, którego przekazanie zostało udokumentowane na licznych nośnikach cyfrowych, zaprowadził żonę do bufetu, aby mogła się najeść do syta, gdyż od tej pory to już tylko tak, jak studenci za dawnych lat.

I Arturo, przy tych licytacjach, które nad wyraz hojne były w tym roku, wspomniał, że przecież to wszystko teraz licytują dawni studenci, niektórzy grupowo, którzy jeszcze paręnaście lat temu przychodzili do Duszpasterstwa na darmowe śniadania. Zazwyczaj na suchy chleb z dżemem.

W tym Duszpasterstwie właśnie hartowała się szlachetna stal, która z roku na rok wprawdzie staje się coraz bardziej szlachetnym złomem, ale ciągle pełym entuzjazmu, krzepy (nawet gdy coś strzyka tu i ówdzie) i refleksu, którego nie powstydziłby się żaden szachista. Boski Andy nawet zaprezentował połączenie refleksu, kondycji i koordynacji rzucając się do pomocy kelnerowi, który chciał za dużo zanieść porcelany na salę za jednym razem, otwierając mu drzwi z powrotem do kuchni i łapiąc w locie filiżanki i spodeczki.

Ależ to cudowne móc być jedną z nich. Bycie złomem wawrzynowym to wielka duma i przywilej.