do końca końca

Piersi się nam wypięły z dumy, gdy wraz z Moim DrOgim Mężem przeczytaliśmy list od Proboszcza, (oczywiście w starej parafii, gdyż do naszej, nowej, chociaż rzut beretem, nie zdążamy ;() w którym wyraża wdzięczność za zaangażowanie naszego Najstarszego Niesfornego Aniołka w liturgiczną służbę ołtarza. Jednocześnie zaprasza na uroczystość przyjęcia nowych kandydatów i ministrantów, ich przyrzeczenia  oraz na kawkę, herbatkę i ciasto, które to tradycyjnie już przygotowują rodzice świeżo upieczonych kandydatów i ministrantów.

Jako mama kandydata, który egzamin ;) na tegoż zdał na 5+, musiałam to ciasto przygotować.

Niektórzy pamiętają, że ja i pieczenie to coś, co nie współgra ze sobą.
Tym bardziej, że nasz piekarnik, humorzasty niczym kobieta, znowu ma fazę niepomogęci - niebędędziałał.

Na szczęście przypomniałam sobie, że istnieją takie ciasta, których piec nie trzeba. Jednym z nich jest sernik na zimno!

To że nie lubię piec wcale nie znaczy, że lubię robić ciasta na zimno i że wiem, co potrzebne jest do wykonania takiego.
Na szczęście sklep, który wybrałam był duży i trafiłam na opakowaniu pewnego aksamitnego serka na przepis. Udało się znaleźć wszystkie składniki, więc w podskokach, których nie powstydziłaby się piłeczka pink-pong-owa, wróciłam do domu. A tu, dopadło mnie zaskoczenie wielkie niczym Grand Canyon, gdyż zorientowałam się, że chyba dość dawno temu przestałam być właścicielką jedynej tortownicy. Właściwie nie ma w tym nic dziwnego, skoro nie piekę, a tortów to już na pewno, to pewnie komuś pożyczyłam, albo coś nawet w tym upiekłam i gdzieś zaniosłam, i zostawiłam, i chyba od razu przestałam liczyć na powrót do ciepłego gniazdka domowego. A według mnie ciężko wyciągać sernik na zimno z blachy. Chociaż nie wiem, bo doświadczenia nie mam i wolałam nie ryzykować.

Wykonałam więc kolejną wycieczkę krajoznawczą po okolicznych sklepach w poszukiwaniu tortownicy. Czy zdajecie sobie sprawę, że wcale nie jest prosto kupić torownicę?

Ale udało mi się. Mało tego, udało mi się kupić bardzo oryginalną tortownicę w kształcie kwadratu, z podstawką, która wygląda jak taca :)

Zabrawszy się więc do pracy czołowej kucharki???, właściwie czołowej cukieniczki naszej rodziny, w godzinach bardzo już późnych, działając do pewnego momentu z aptekarską dokładnością, dałam się zaskoczyć po raz kolejny. Chciałabym tu wszystkich uprzedzić, że wykonując wszelkie ciasta, należy zachować aptekarską precyzję od początku do końca, do końca końca, do samiuśkiego końca.

W przeciwnym wypadku będzie się wykonywało tę robotę dwa razy dłużej czekając, na przykład, aż się galaretka (kolejna) wystudzi, gdyż pierwsza wylana na sernik, schłodzona, a jakże, ale jeszcze nie tężejąca, po prostu wyleje się dołem z tortownicy, za nic sobie mając zmęczenie cukierniczki, która ma za sobą bardzo męczący dzień i chciałaby pójść sobie po prostu spać.

No i czy ja nie mam racji, twierdząc, że nie powinnam zabierać się za wykonywanie rzeczy, które bardzo mnie przerastają?

Jedyny plus, to to, że czekając na koleją, tym razem już tężejącą galaretkę mogę sobie o niej coś napisać.
To jest galaretka brzoskwiniowa.

O ludzie, a czy galaretkę trzeba też posłodzić, jak kisiel?
Bo zapomniałam, a już stężała. A kolejnej nie mam, żeby znowu zrobić.

Chyba jest już późno.

Może lepiej pójdę jutro do cukierni i po prostu kupię ciasto.