zonk

Naukę gry na fortepianie w dzieciństwie podjęłam z wielką ochotą i pasją. Niebagatelny wpływ na to miał fakt, że pewnego dnia do naszego domu zjechało prawdziwe pianino z rodzinnego domu mojej mamy, co było atrakcją nie tylko dla nas, ale też dla całego bloku. Przede wszystkim dlatego, że jakoś trzeba było je wnieść do naszego mieszkania i to na szczęście tylko na pierwsze piętro. Pamiętam ten tabun sąsiadów, którzy sapiąc, dysząc, (delikatnie to ujmując) coś tam pod nosem mówiąc w języku dla mnie zupełnie obcym ;) przez pół wieczoru głowiło się, jak to uczynić, aby instrumentu nie uszkodzić, a donieść. Instrument nie należał do typu tzw. ekonomicznego, gabaryty jego były znacznie większe, co przekładało się proporcjonalnie na masę. Było duże, solidne, rzeźbione gdzieniegdzie, z uchwytami mosiężnymi na świeczki, bo i wiekowe, ważyło może ze 300 kg. Nie pamiętam dokładnie, jak to było po wniesieniu pianina na miejsce, bo byłam zajęta graniem, ale myślę, pamiętając tamtejsze realia i relacje sąsiedzkie, musiało się wnoszenie pianina zapewne zakończyć jakąś imprezką :) (przynajmniej ja bym tak zrobiła ;).
Pamiętam, że z wielką pasją grałam na pianinie od pierwszego dnia, w którym stanęło w "małym" pokoju. I nie mogłam się doczekać momentu, gdy znajdzie się "stroiciel", bo to wiązało się z tym, że w końcu rozpocznę naukę z prawdziwym nauczycielem....

I tak się też stało.
Z racji tego, że mieszkaliśmy w małej miejscowości i nawet nikomu się nie śniło, że gdzieś mogą istnieć jakieś szkoły muzyczne, zaczęłam uczęszczać do ogniska muzycznego. Lekcji gry na pianinie udzielał mi siwy Pan Od Muzyki, bardzo sympatyczny, cierpliwy, ciepły. Szłam jak burza! Ćwiczenie za ćwiczeniem, melodie wypływały spod moich palców, byłam chwalona i doceniana. Biłam się z bratem o dostęp do pianina. Rodzice ustalili dyżury na godziny parzyste i nieparzyste, żeby jakoś rodzeństwo pogodzić.
(Nietrudno się chyba domyślić, że zaraz napiszę: aż do czasu ;)

Sielanka trwała aż do czasu.
Pan Od Muzyki się rozchorował. Nauki gry zaczęła nas uczyć pani od umuzykalnienia, której od samego początku nie trawiłam, bo zupełnie nie umiała mnie zachęcić do tego, czego uczyła, tym bardziej, że dołączyłam do grupy starszych dzieci, które już trochę więcej kumały niż ja.

No i skończyła się pasja, a zaczął ... koszmar. Pani na mnie krzyczała, wrzeszczała, wyzywała od nieuków i takie tam. (Wyparłam z pamięci szczegóły). Oprócz jednej historii.

Pani ciągle mi bazgrała po nutach. Że źle, że nierytmicznie, że nie ta nuta, że krzyżyk był na początku, że bemol, że coś tam. Ciągle te nuty zasmarowane jej długopisem, aż patrzeć na to mi się nie chciało. Zrozpaczona postanowiłam przechytrzyć panią. Nie trudno się domyślić, że zniechęcona już byłam do lekcji muzyki, coraz mniej ćwiczyłam, bo było to naprawdę koszmarne doświadczenie. Mając świadomość swojej niedoskonałości, wiedząc, że pani znowu w nerwach będzie mi bazgrać po nutach, całą stronę, a nawet dwie wysmarowałam świecą woskową. Na pierwszy rzut oka nic nie było widać, ale pisać po takiej kartce się nie dało ;P
Na lekcji pani wpadała w coraz większą furię z powodu mojej, jakże niestosownej, gry. Dorwała się do nut, już chciała mi znowu na nich pobazgrać (nota bene jak kura pazurem) a tu - zonk! Długopis zmieniła - zonk! We wnętrzu swoim, z miną oczywiście stosowną do swojej winy, że nie umiem, cieszyłam się i śpiewałam: YES, YES, YES! Po sprawdzeniu, czy inne strony są równie trefne, doszła pani do tego, że kartki są czymś wysmarowane. A ja jej na to, że "No nie wiem, co to jest. Musiała mi moja młodsza siostra jakiegoś psikusa zrobić :)"*

Koszmar trwał jeszcze jakiś czas. Był płacz, stres, okropność! Trwało to do momentu, aż przyszła wiadomość, że Pan Od Muzyki zmarł. (Przypuszczam, że rak go wykończył). Straciłam nadzieję, że kiedykolwiek nauczę się grać na pianinie. Wtedy też moja mama postanowiła, że więcej już nie muszę chodzić na lekcje gry na pianinie. Nawet nie wiem, kiedy to się stało, że zapomniałam, jak się gra, jak się nuty nazywają. Nic. Kompletnie nic. Jakieś dwa lata później wyprowadziliśmy się z tej miejscowości, ale pianino z nami nie pojechało.

cdn....

*(Sisterko, bardzo Cię przepraszam, że Cię tak wrobiłam, jakoś musiałam sobie poradzić. I nie wiem, czy świadoma jesteś tego, ale to nie był jedyny Twój "wybryk" w historii mojej edukacji - czasami mi kartki z zeszytów wyrywałaś, albo bazgrałaś, albo tak dokładnie flamastrem podkreślałaś, że nic nie można było przeczytać i to z reguły w zadaniach domowych ;)