taki dzień - jeden z wielu

Schodzimy się wszyscy do domu. Każdy po swoich zajęciach - pracy, szkole, pracowni malarskiej, różańcu. Widać, że zmęczenie wszystkich dopadło. Wysiłek każdego dnia duży. Każdy z bagażem swoich doświadczeń. Niektóre ciężary tak ciężkie, że chciałoby się je od razu zrzucić, pozbyć. Niektóre wręcz przeciwnie - schować, po co pokazywać innym, co dzisiaj uwierało. Może trochę w tym własnej było winy, że już z takim bagażem wyszło się z domu.

Całodniowe emocje dopominają się o ukojenie.

Łagodzimy więc. Najpierw przy stole. Gar z gorącym rosołem jakby przyniósł spokój niedzieli. Tulaski (w rodzinie kinestetyków to podstawowa forma komunikacji :) dają poczucie bezpieczeństwa. Pomimo tego, że "list do kolegi" pokreślony na czerwono, bo jednak są błędy i nieprawidłowe sformułowania, chwalę Niesforka za zaangażowanie i ilość pracy jaka, pomimo niechęci do pisania, włożył w tę pracę. Nic go tak przecież nie mobilizuje jak docenienie. Z jeszcze większym zaangażowaniem chwyta więc za Słownik Języka Polskiego (tomisko dość duże ;) i robi zadanie na "6". I radość mu sprawia coraz sprawniejsze posługiwanie się tego rodzaju książką. Specjalnie nie proponuję łatwiejszego dostępu do wiedzy, by odpowiedzieć na pytania o znaczenie słów zawartych w zadaniach: W kim durzy się duży? Masz w domu mór czy mur? Byłeś w Chełmie czy hełmie? Z zaciekawieniem szuka i poznaje inne wyrazy, w których rz i ż, ó i u, ch i h zmienia znaczenie słów. Widząc efekt końcowy na piśmie chwalę go również za to, że dużo pracy w to włożył, choć wiem, że niedługo dostanie ocenę tej pracy i na pewno będzie tam komentarz, że pismo pozostawia wiele do życzenia....

Myślę sobie jednak, że nie od razu Kraków zbudowali. A i remonty tam ciągle potrzebne. Nie wiem, w czym tkwi problem z pisaniem. Mogłoby nie istnieć. Czy kiedyś się to zmieni?

Najmłodszy wyraża się malując, a maluje zawzięcie. Niedługo galerię chyba otworzę. Muszą przecież obrazy ujrzeć światło dzienne. Średnia Niesforka również pracuje. Maluje nie tylko obrazy, ale i siebie przy okazji też. Wyrażają się na płótnie.

Ilość spraw niesionych przez Mojego DrOgiego Męża już dawno mnie przerosła. Podziwiam go za wytrwałość, zaangażowanie i spokój, z którym stara się to wszystko ogarnąć. Na szczęście znajduje też czas, aby po prostu pobyć. Rozumie mnie i wspiera. Razem ogarniamy i siebie, i rodzinę, choć burze i grady próbują rozwalić nasz dom.

Mój DrOgi Mąż ogarnia Niesforki wieczorem, podczas gdy i ja emocje swoje wyrażam. Tak bardzo pomaga mi w tym śpiewanie. Wraz z nową Chórmistrzynią pojawią się chyba bardziej gospelowe piosenki. Będzie też można potańczyć :) Gdzieś jednak jest żal, że założyciela chóru już nie ma z nami. Nowy chór gdzieś powstaje. I dobrze.

Szkoda, że wieczór już późny. Wiele się dzisiaj działo. Chciałoby się troszkę spowolnić ten czas.
Lubię tę porę dnia. Chciałabym, żeby trwała dłużej.

Jest już spokój, cisza i wizja nocnego odpoczynku.
Zbieramy siły, aby od rana zmagać się. Każdy ze swoimi rzeczami do pokonania.