przerywnik w cdn

Wczorajszy dzień zaplanowany miałam dość mocno. Oprócz codziennych czynności służbowych, które mogę również wykonać z naszego domu (ma to swoje zalety, ale również wiele wad :( ) chciałam zaopatrzyć nas w kwiaty na groby. Ponieważ  w tym roku mój gust sprzeciwia się tym propozycjom kwiatowym podawanym w najbliższej okolicy, postanowiłam, że wybiorę się na poszukiwania nieco dalej, załatwiając przy okazji kilka innych spraw.

Ledwo wyszłam z domu a już napotkała mnie niespodzianka. Zamek centralny nie chciał się odblokować, przestał reagować na próby otwarcia z pilota. Postanowiłam więc otworzyć auto z klucza, ale w ten sposób uruchomiłam tylko alarm. I za nic w świecie nie chciał się wyłączyć. Zgrzałam się trochę. Na szczęście nikt policji nie zawołał, bo przecież pod własnym domem stałam i z własnym autem walczyłam. Już chciałam wykonać rozpaczliwy telefon do Mojego DrOgiego Męża, który zawsze chętnie służy mi pomocą, a na pewno zaradzi większości problemom, z którymi wydzwaniam do niego, z powodu braków w wiedzy dotyczącej motoryzacji, gdy nagle auto się uspokoiło i nie wykazywało już żadnych oznak buntu przeciwko kierowcy. Wierzcie mi, za Chiny nie pamiętam, co takiego zrobiłam, że przestało wyć i zaczęło reagować :)

Postanowiłam dłużej nie zwlekać, wsiadłam do auta zadowolona, że nie zrobiło mi takiego psikusa na środku jakiegoś publicznego parkingu w centrum miasta :) i pojechałam. Dotarłszy na miejsce, wjechałam na płatny parking, żeby bliżej było, gdy będę wracać obkupiona pięknymi kwiatami.
Nie wiem, dlaczego akurat w tym momencie uświadomiłam sobie, że nie mam ze sobą portfela, żadnych pieniędzy w kieszeni, ani żadnych dokumentów.
Tym razem natychmiast wykonałam telefon do MDM, który akurat (miałam szczęście) przejeżdżał nieopodal z jednego spotkania na drugie i złapawszy go na ulicy podzielił się ze mną całą gotówką, jaką miał w portfelu.

Dokonawszy więc zakupów kwiatów (niekoniecznie takich, jakie sobie wymarzyłam), o wiele ciekawszych niż te nieopodal domu, ruszyłam dalej, z małą ilością gotówki i ciągle bez dokumentów.
Mało się znam na motoryzacji, ale dźwięk jaki dochodził do mnie z zewnątrz i nie opuszczał mnie, zaczął mnie niepokoić. Rozpacz pojawiła się na mojej twarzy, gdy wyjrzałam na skrzyżowaniu przez drzwi a oczom moim ukazał się tzw. flak. Tym razem znowu nie wytrzymałam i zadzwoniłam do MDM  z radosną informacją i zostałam pouczona, że nie powinnam dalej jechać. Nie do końca posłuchałam rady Męża i kawałek jeszcze pojechałam. Na najbliższy parking, bo stać z flakiem na środku skrzyżowania nie zamierzałam. Z odsieczą w tej trudnej sytuacji przybył mi nikt inny jak Mój DrOgi Mąż pomiędzy kolejnymi spotkaniami. A ja ze zdumieniem stwierdziłam, że pod podłogą tego niewielkiego bagażnika mieści się całe koło zapasowe, a nie dojazdowe. Nigdy jeszcze nie używane :) W zdumienie jeszcze większe wpadłam, gdy zobaczyłam, z jaką wprawą i jak szybko koło zostało wymienione, jakby codziennie wymieniał setki kół.  I naprawdę zastanawiam się, czy nie powinniśmy z Mężem poważnie rozważyć otwarcia jakiegoś zakładu, który szybko i sprawnie koła będzie zmieniał ;) Tzn. Mąż będzie zmieniał, a ja będę kasować:) Ewentualnie mógłby rozważyć podjęcie pracy w teamie Kubicy, czy jakiegoś innego wyścigowego kierowcy i na czas wymieniać opony :)

Zaopatrzona w nowe koło czułam się niemalże tak, jakbym nowym autem jechała i w takim rozmarzeniu dojechałam w kolejne miejsce z listy. Po załatwieniu sprawnie wszystkiego, chciałam odjechać do domu, nie rzucając się nikomu w oczy, gdy centralny zamek znowu nie chciał zadziałać. Spięłam się już w sobie, bo zaraz zacznie wyć, mrugać, a ja żadnych dokumentów przy sobie nie mam. Co robić?  Dzwonić po MDM? niech przyjeżdża i niech przy nim wyje, on jakieś dokumenty ma. Otworzyć drzwi z klucza, jak pod domem, niech zacznie wyć, a ja ucieknę w tym czasie? Noż...

Pamiętając, że rano nerwowe ruchy nie pomogły, uspokoiwszy oddech, postanowiłam zadziałać, jak blondynka z dowcipu o blondynce i szamponie. Postanowiłam czynność powtórzyć. Przed fizycznym otwarciem samochodu i wzbudzeniu alarmu najpierw auto fizycznie zamknęłam z klucza (choć cały czas zamknięte było) i jeszcze raz otworzyłam. ZADZIAŁAŁO!

Spokojnie odjechałam więc do domu, całą drogę jadąc przepisowo, jak nigdy dotąd. Myślę jednak, że miałam szczęście, że nie napatoczyłam się na jakiś patrol policyjny, bo znając ich metody działania, od razu pomyśleli by sobie, że skoro tak przepisowo jeżdżę, to muszę mieć coś na sumieniu i od razu lepiej sprawdzić, co to jest :)

Przed odebraniem dzieci z placówek (a jednego z drzewa pod placówką), najpierw zajechałam do domu po portfel i dokumenty. Niech sobie wtedy wyje, pomyślałam, ale już się nie buntowało ;)

A dzień skończyłam w nietypowym miejscu.
Wyciszyłam się tam niesamowicie :)