C D E F G A H C czyli o uruchomieniu prawej półkuli

Nauka trwa.
W naszej szkole uczy dwóch nauczycieli, a właściwie uczą dwie nauczycielki. Na ten dzień, kiedy przychodzi pani od pianina wszyscy czekają.

Każdy z Niesforków podjął naukę. Najstarszy jest zaskoczony, że nuty zapisane na pięciolinii tak ładnie mogą brzmieć, choć ćwiczyć samemu mu się nie chce. Nauczona jednak własnym doświadczeniem nie zmuszam go, a panią uprzedziłam, że pewnie tak będzie. A że znamy się nie od dziś i zna nasze Niesforki od dawna, to wie, że na siłę niczego nie nauczy. Niesforek gra więc niewiele, niemalże tylko przy niej, ale w skupieniu wielkim. Pomimo niewielkiego czasowo zaangażowania jest chwalony i cieszy się tym. A ja z panią czekamy na moment, kiedy zacznie mu jeszcze lepiej wychodzić i sam będzie siadał do pianina. Wierzę, że ten czas nastąpi i to wkrótce.

Średnia Niesforka natomiast siada do gry z namaszczeniem. Ćwiczy codziennie. I właściwie źle powiedziałam, że Najstarszy oprócz lekcji nie gra wcale, bo gdy Niesforka zaczyna ćwiczyć to wówczas on również się dołącza :) Rozpoczynają się wtedy wzajemne popisy ;) Niesforka ćwiczy też "na sucho" siedząc przy stole.

Najmłodszy Niesforny Aniołek, pomimo tego że nie ma nawet 6 lat również rozpoczął naukę. Jest mocno zmotywowany, bo dostaje mnóstwo szóstek. Już wyczaił w jaki sposób najłatwiej dostać tak dobrą ocenę, dlatego najwięcej ze wszystkich pisze nuty w zeszycie ;)

Gamę gra w każdej tonacji w tempie wolnym i szybkim. Umie już nawet grać jeden utwór, który składa się z jakiś ośmiu taktów. Używa do tego aż trzech palców i każdy na innym klawiszu. Pełnia szczęścia :D

Na koniec zajęć Niesforki śpiewają ze swoją panią, do zabawy dołącza się też Najstarszy. Pląsają, śmieją się i zdziwione są, że to już koniec zajęć.

Druga pani od muzyki nie uczy dzieci grać na innym instrumencie, ani nie uczy ich jakiejś tam historii muzyki, czy umuzykalnienia. Druga pani przychodzi uczyć .... mnie.

I przyznać Wam muszę, Drodzy Czytacze tego pamiętnika, że nie spodziewałam się, że to jest takie trudne. Nuty mi się ciągle mylą, klawisze również, oczopląsów dostaję, gdy patrzę na podwójną pięciolinię, mimo że nut dla lewej ręki tyle, co kot napłakał. Lewa ręka zupełnie nie nadąża, chce w drugą stronę, albo to samo, co prawa ręka. Czuję, że w mózg mi się lasuje, w głowie mi się kręci. Nijak synchronizować jedną z drugą. Niemalże fizycznie odczuwam pulsowanie i przegrzewanie prawej półkuli mózgu.
Gdy moja nauczycielka położyła przede mną "utwór" pt. "Uciekaj myszko do dziury" niemalże ją wyśmiałam, ale po trzech linijkach uznałam ten utwór za arcydzieło i wyzwanie dla każdego wirtuoza pianina. Teraz walczę z "My jesteśmy krasnoludki" i nigdy bym nie powiedziała, że ta pioseneczka z czasów przedszkola będzie dla mnie takim wyzwaniem! Tam lewa ręka wywija, że nawet Chopin miałby z tym problemy.

Jednakże nauczycielka chwali mnie bardzo, co motywuje do dalszej pracy i zapowiedziała, że w przyszłym tygodniu rozpocznę naukę... kolęd :)
Czujecie to?
Ja, na stare lata uczę się grać na pianinie a w tym roku na święta na pewno zaśpiewamy chociaż jedną kolędę przy akompaniamencie pianina ;D Już nie mogę się doczekać!