blizna

Niby nie tak daleko było do Łasku, lecz wystarczająco długo. Znalazł się więc czas i na radio, i na muzykę, i na modlitwę, i na ciszę, i na śpiew.

Okoliczności podróży nie należały do najłatwiejszych. Pogrzeb to pogrzeb. Ostatnie pożegnanie, ostatnia droga, dość skomplikowana pomiędzy pomnikami, choć najpierw w szpalerze utworzonym z ludzi, do kwatery spoczynku, z pięknym widokiem na miasto.

Poruszyło mnie niezwykle to, że tylu ludzi przyszło, przyjechało - jakże to ważne. Najbardziej chyba dla najbliższych. To sygnał dla nich, potwierdzenie, że wszystko czego byli świadkami, czego byli uczestnikami - było potrzebne i szczególne dla tylu ludzi.

Warto żyć pięknie i dobrze.
Bo to piękno i dobro rozsiewa się samo.
Jest błogosławieństwem dla wielu.
I wraca ze zdwojoną siłą.

Teraz długo będzie zabliźniać się ta pustka po niej. Blizna w pamięci pozostanie, ale będzie to taka blizna, która wywoła tkliwą łezkę, delikatny uśmiech - będzie się na nią patrzyło z dumą.