szalone nożycz....

 
Od piątku nie opuszcza mnie wrażenie, że jednak niewinną kobietę wkopaliśmy w morderstwo, choć liczba głosów na jej niekorzyść była miażdżąca, a komisja zliczająca głosy działała nad wyraz sprawnie i szybko (a może za szybko ;). Poszlak było mnóstwo, każdy był podejrzany, ale sprawcę musieliśmy wskazać sami. Policja umyła ręce, tłum w końcu miał głos.

Śmiechu przy tym było mnóstwo i przed nerwowym załamaniem uchroniło mnie zapewnienie, że następnego dnia, inny tłum, może uznać innego podejrzanego winnym, a sam sprawca (właściwie domniemana morderczyni) śmiała się na koniec i kłaniała w pas dziękując za wspaniałą interakcję, która miała miejsce pomiędzy sceną a widownią.

Przyznam szczerze, że pomysł na świętowanie urodzin był wspaniały, tym bardziej, że nie skończył się li tylko w teatrze na spektaklu "Szalone nożyczki" Paula Pörtnera, ale później była też knajpa i syty posiłek a przy nim prezenty, nocna wycieczka po mieście, kominek i wino, ważne rozmowy i tematy zapodane przez Opaloną (oj :P), spanie w śpiworkach (niektóre miały szczęście i spały w łóżkach, pozostałym pozostała karimatka ;PPP I nie wiem dokładnie, do której trwało urodzinowe party, bo musiałam koło południa w sobotę być z powrotem w domu, ale gdy impreza urodzinowa kończy się śniadaniem podanym niemal do łóżka (bo nie każdy miał przecież łóżko), to przecież musiało być pięknie i smacznie, i sympatycznie, i wesoło, i głośno.

I chociaż solenizantkami (sprawdziłam znaczenie tego słowa: «osoba obchodząca danego dnia swoje imieniny albo urodziny», bo jubilatkami by były, gdyby to były jakieś okrągłe urodziny) były dwie dentystki, to radość ze spotkania z nimi była przeogromna.

Justy i Georgino - dobrze, że jesteście i że macie takie szalone nożycz.... yyyyy znaczy szalone pomysły!