pnioki krzoki i ptoki

Odwiedzili nas nasi niedługo już bliscy sąsiedzi. Dom ich się buduje w tempie błyskawicznym. Nie mogę się doczekać momentu, gdy już tu zamieszkają. Może to trochę taka tęsknota za kimś "swoim", gdy właściwie jest się ptokiem, gdy nie czuje się tego szczególnego przywiązania do miejsca. Wyobrażam już sobie ten moment, kiedy w dresach, tudzież innej odzieży "domowej" z kubkiem kawy przejdę sobie te dwie działki dalej, żeby z Pablową szybciutko ją wypić i cieszyć się obecnością fajnej sąsiadki.

Pniokiem nigdy nie będę. Przez chwilę byłam krzokiem. Moje przeznaczenie, to chyba być ptokiem.

A co to znaczy?

Pniokiem jest ten, kto żyje w miejscu, gdzie i jego przodkowie żyli. Krzokiem jest ten, kto żyje w miejscu, w którym się urodził i przywiązał się do tego miejsca. Uważa je za swoje, dobrze się w nim czuje. Albo w miejscu, w którym się nie urodził, ale pozostał, dobrze się poczuł i korzenie zapuścił. Ptokiem jest ten, kto w danym miejscu jest przez chwilę. Przyleciał, ale może zaraz znowu odlecieć, chyba że zostanie krzokiem.

Więc czułam się krzokiem w dzieciństwie i wczesnej młodości. Kochałam to miejsce, w którym się urodziłam i z bólem serca wyprowadzałam się stamtąd. Przez długi czas później czułam się ptokiem we Vroclove, ale z czasem zapuściłam tam korzenie. Zostały one jednak wyrwane i znowu jestem ptokiem. I chociaż coraz więcej rzeczy, spraw, które działają niczym środki przyspieszające ukorzenianie, to serce za nic w świecie nie chce korzeni wypuścić.

Kiedy przyszli do nas dzisiaj, dawno już niewidziani Pablowie, którzy też w  tych stronach świata są ptokami,  uświadamiam sobie, jak bieg różnych spraw może spowodować, że chociaż niedaleko jesteśmy, trudno jest się spotkać. I jak ten czas goni. Przecież niedawno my się tu przeprowadzaliśmy, jeszcze nie wszystko zdołaliśmy wykończyć, a już niektóre rzeczy domagają się remontu. A że nie czuję przywiązania do tego miejsca, to też mi tak mocno na tym nie zależy. Albo po prostu taką mam naturę i nie zawracam sobie tym głowy. Jednakże mam wrażenie, że to z tęsknoty za tym innym miejscem, jakbym ciągle szykowała się do odlotu.

Może czekam na to, aż młode też będą gotowe do odlotu. Tylko dokąd?