carpe diem

Komórka przestała mi działać zgodnie z oczekiwaniami i instrukcją. Mimo że obchodzę się z nią dość poprawnie. Wywołuje to moją dodatkową (i tak już ponad miarę) irytację. Bo i tak ilość spraw, które przytłaczają w tej chwili zdecydowanie za duża.

Przyglądam się sobie z boku i stwierdzam, że żyję wg zasady carpe diem, choć może trochę wypaczonej, bo z tym chwytaniem dnia to u mnie ostatnio kiepsko, natomiast zdecydowanie żyję z dnia na dzień i w tym dniu upatruję tego czegoś, co da mi siłę.
Na szczęście znajduję.

Podziwiam cierpliwość Mojego DrOgiego Męża i to, że przyjmuje tę moją słabość z takim zrozumieniem. Wiem, że bardzo chciałby mi pomóc, co właściwie robi. Ale za to ja z trudem siebie rozumiem i trochę "utrudniam" przejście do stanu "naprawiona-działająca".

A drobne pomyłki w kojarzeniu faktów już u mnie na porządku dziennym.
Ot, chociażby to, że pewnego dnia rozmawiałam rano ze swoim Tatą, który wraz z Mamą gdzieś w Polsce ważne sprawy rodzinne załatwiali. Po czym, kilka godzin później, oczekuję od MDM, żeby z ojcem osobiście (twarzą w twarz) pewną sprawę załatwił na miejscu ;) Upsss ;)

Albo zorganizowałam opiekę dla Niesforków na minioną sobotę, bo na urodzinowe party mieliśmy pójść, a okazało się, że party - owszem, ale za tydzień, a opieka już na miejscu ;)
Widząc jednak moją rozpacz powykrzywianą na twarzy, z trudem ukrytą za namiastką uśmiechu, niczym na obrazach Picassa, Mój DrOgi Mąż od razu carpe diem i ani myśli z takiej opieki rezygnować. To był naprawdę ważny wieczór, nie dość, że w ulubionych okolicznościach, to z niezwykłymi rozmowami. O jakże mi potrzebnymi! Działającymi trochę jak balsam, a efekt - wierzę, że będzie widoczny za jakiś czas. Oby nie za długi.

wernisaż

Dziś wyjątkowy dzień dla naszej rodziny. Wieczorem odbędzie się wernisaż wystawy prac plastycznych naszych młodszych Niesforków (innych dzieci przy okazji również ;).
Oboje to mocno przeżywają, bo będą zaproszeni goście, panie ze szkoły i przedszkola, będzie oprawa muzyczna (Średnia Niesforka sama będzie uświetniała to wydarzenie grą na pianinie :). No i w ogóle.

Ale że zaraz po wernisażu jedziemy w nasze ulubione miejsce na ziemi, to pewnie nie zdążę opisać wrażeń z. Dlatego "ku pamięci" piszę tylko, że będzie.

kącik Niesforków na wystawie :)

zaufaj swojemu instynktowi

- Zdaje mi się, Prosiaczku, że chyba pójdziemy do domu.
- Ależ, Puchatku - zawołał Prosiaczek mocno wzburzony - przecież ty nie znasz drogi!
- Nie znam - rzekł - Puchatek - ale mam w spiżarni dwanaście garnczków, które wołają mnie już od godziny. Nie słyszałem ich dobrze przedtem, bo Królik ciągle mówił i mówił. Ale teraz, kiedy nic nie mówi, tylko mówią moje garnczki, zdaje mi się, Prosiaczku, że będę wiedział, skąd idzie ich głos. Chodźmy.

[Po prostu Puchatek. Myśli o Przyprawach i Wyprawach. A.A. Milne

*****

Wygląda na to, że poznaliśmy naszego Króliczka, który trochę nas zagłuszał. Niestety, nie będzie łatwo go uciszyć, ale jest takowa nadzieja i tego się trzymajmy. W oddali słychać głosy naszych garnczków. Są daleko, ale ciągle są. Oby starczyło sił i determinacji.