czas na ...

Przyszłość przyszła zbyt szybko. Nie spodziewałam się, że zapuka do naszych drzwi, kiedy jeszcze nie jestem gotowa na jej przyjęcie. Zaskoczyła mnie.

Choć lubię niespodzianki, to trudno mi się cieszyć z powodu jej nadejścia. A może jednak nie ma co się z tego powodu cieszyć, bo właściwie nie jest niespodzianką. Spodziewałam się jej przecież w jakiejś odległej przyszłości, choć jeszcze nie teraz.

Jest bezwzględna. Zadaje mnóstwo pytań. Niektóre z nich są wredne. Podważają wartości, którymi się kierowałam do tej pory. Trudne są te rozmowy z nią. Czasami mam ochotę stać się mało kulturalną i wyrzucić szanowną gościówę z domu, ale to byłaby tylko ucieczka. I to bynajmniej nie jej, ale moja. Więc proponuję mały pokoik, aby odpoczęła sobie. Z uporem maniaka wraca jednak do salonu. Z nikim innym nie chce rozmawiać, tylko ze mną. Trudna jest.

Momentami też jest krępująca. Bo kiedy jest przy mnie, to okazuje się, że właśnie wtedy powinnam wykazać się jakimiś szczególnymi umiejętnościami, mieć wyciągnięte wnioski i wdrożone plany naprawcze, a tu nic innego tylko chodząca niedoskonałość. Popisać się więc próbuję, że jednak to nie tak, jak wygląda, że jest inaczej. A ona wtedy stoi i patrzy na mnie (chyba z politowaniem), a ja staram się uciec przed jej wzrokiem.

I to jest ten moment, w którym zaskakuje mnie najbardziej. Bo próbuje mi wyjaśnić, że nic nie muszę nikomu udowadniać. Że nikogo nie muszę przekonywać, nic nie muszę udowadniać.
Sugeruje tylko, że dobrze by było zaakceptować swoje niedoskonałości i że to już. Co? No właśnie, że to już nadszedł ten kiedyś spodziewany czas i stan. Właściwie kryzys.

Kryzys wieku średniego ;)

Mówią, że każdego spotyka i że różnie sobie można z nim poradzić. Niekoniecznie zawsze dobrze.

Ufam, że mu sprostam i nie skrzywdzę przy tym moich Najbliższych :*

P.S.
A jak to u Was jest?